Ang Balagtasan ng Makata at ng Rakista

Ni FPJ Jr.


Isang araw nagkita ang dalawang magkaibigan
Isang makata at rakistang para sa isang balagtasan
Nagsimula ang kanilang baliktaktakan
Kahit walang lakandiwa sa kanilang pagitan

Aba kaibigang rakista, handa ka na ba?
Para sa ating makabuluhang kabanata?
Balagtasan na magiging tunay na mabunga
Batid ko na ikaw ay nakahanda

Wala akong pakialam sa ‘eyong kalokohan
Mas gusto ko na sumama sa rakrakan
Kaysa sa walang kwentang balagtasan
Kung Puwede lang ‘etol ako'y pabayaan

Ngunit ito ay bihirang pagkakataon
Nagyon ay napakaganda ng panahon
Ang iyong isipan ay huwag mong ikahon
Sana ay magsilbi itong hamon

Sige, pagbibigyan kita kahit sandali
Pero huwag kang magkakamali
Kapag ako na bad trip at matulili
Baka ang buhay mo’y madali

Kaibigan huwag kang marahas
Ang nais ko lang sa sandaling lumipas
Ay magkaroon tayo ng talastas
At 'wag galit ang ibulalas

Ay ewan! Bahala ka na sa buhay mo
Alam mo naririndi na rin ako sa iyo!
Kung makitid lang ang utak ko
Nilitson na kita kanina ng buo!

Maraming talata ang nasayang
Manging oras lumipas parang sandali lang
ni isang paksa ay walang ideyang naisilang
pasensya ko na rin ay nabibilang

Eh kasi naman pareng makata
hindi sa balagtasan ang isang rakista
oo sanay nga kaming tumula
pero pasigaw kasama ang ngalangala

aba ako’y rakista rin sa baro ay salat
sa kakasigaw ng damdamin ako’y minamalat
kaya ako’y mayroong laging baong salabat
sana sa aking mga salita mata mo’y namulat

‘tol sa katunayan wala talagang rambol
Sa katunayan, tinitingala kita bilang utol
Makata ka nga at yan ay kaya mong idribol
Nabigla lang ako dahil sa mga sulsol

Pasenya na rin rakista aking kaibigan
May natutunan rin ako sa’fting balagtasan
Magkaiba man ang buhay na ating napamarisan
Magkakasundo rin tayo sa maraming dahilan

Sige ‘tol sa tingin ko’y sisibat na ako
Nalaman ko rin na napaka-astig mo
Hala, kaibigan salamat sa papuring biro
Paalam katoto, salamat na rin sa iyo

-fin-

Oda sa Friendster

Ito ay parangal sa mga nakibahagi sa isang sulok ng cyberspace
Ang masa na nagpayabong ng pagkakaibigan
Sa ibang level na samahan at chismisan
Maging higit lima o nasa umpisang taon pa lang

Kung dati ang hinihingi ay testi
ngayon comment na lang hinihingi
At sa bawat araw gusto mo palagi
iba ibang tao sa sa 'yo ay babati

Kung nahihiya sa sariling itsura
anime o artista ang ibabalandra
Kahit na sa totoo'y hindi mo kamukha
keri lang lang yan, ikaw na ang bahala

ano nga pala ang status mo?
Single , in a relation ship o it's complicated
kasing kakomplikado ng nakalagay sa profile mo
Kahit shoutout mo, quote na hindi sa iyo

Mula sa bugnuting piling kulay
hangang magcustomize na para mong bahay
Ipapakita talaga ang style mo sa buhay
basta 'wag lang masabi ang profile ay matamlay

Sa kulturang pinoy tila bahagi na ito
sa araw araw binibisita parang santo
Mas minahal ng pinoy kesa ng mga kano
myspace ang sa kanila pero dito hindi uso

Ikaw ano ba sa iyo ang friendster?
Bahagi ba o buhay mo na ito?
Syempre ang sagot niyo ay ewan ko
Hindi ko naman pinipigilan kayo

Hindi naman masama ang makipag-kaibigan
Pero ano ang halaga kung 'sang libo ang kaibigan mo
Ngunit ni isa hindi ka lubusang kilala
Sana ay hindi maging ganun

Si Rizal sa Call Cnter 3.1

"SAN MIGUEL CLEANERS" Ito ang kompanya ko ngayon. Ang ahensyang naglilinis ng maruming kapaligiran, ang nag-aayos ng matinding kaguluhan at ang isa sa mga hinahamak at minamaliit na trabaho sa bansa. Ang pagiging janitor.

Hindi ko rin lubusang maisip kung bakit ito ang kinuha kong trabaho. Dapat nga ay nasa Call Center na ako ngayon... pero kung sa bagay, isang call center nga ang pinagtratrabahuan ko ngayon. Yun nga lang hindi ako kumukuha ng tawag, kinukuha ko lang ay yung mga basura nila. Maskit man isipin na ako ay ganito, medyo nasisiyahan na rin ako dahil at least nasa call center na ako. At mayroon na akong trabaho upang pantulong kay nanay.

Sa pagdaan ko sa napakaraming cubicle ng telepono, kompyuter at walang tigil na nagsasalitang mga tao, napapaisip ako kung ako na yung nakasalang doon. mautuwa kaya ako o magsisisi? Marami ang naglalakad, marami ang nagsasalita, palipat lipat ang ilan. May ilan tila beterano na sa pagsasalita, pero may ilan din na halata ko na medyo kinakabahan pa. Malaki ang "compound" ng kompanya. At syempre hindi ko naman sakop ang lahat nito, kabilang lang ako sa isang parte nito.

Malaki ang utang na loob ko kay Ser Jun, ang tanong nagbigay sa akin sa oportunidad para sa kasalukuyang trabaho ko. At dahil nasa isang buidling lang kame, ay lagi kami nagkikita. Sa bawat araw ko sa Kol Center ay naramdaman ko na hindi na ako makakasubok o maging isang agent. Sa tuwing nakikita ko si Ser Jun may binibigay siya sa akin, mga DVD na Inglish. Ayaw ko man tanggapin dahil parang sampal sa akin ang karanasan ko, lagi akong pinapalahanan ni Ser Jun na tiyagain kong panoorin ang mga ito dahil papasok din ito sa utak ko. Bibigyan naman niya ako ng pagkakataon muli sa interview kapag handa na ako. Basic lang naman ang kailangan kong masterin at kahit bisaya ang punto ko ay mawawala din yan ayon sa kanya, purong bisaya rin pala siya.

Araw araw nanonood ako ng DVD na english. At sa mga gabing iyon, naghahanda na ako ng pamunas, ihinahanda ko na sa pagdurugo ng utak ko. Ginagaya ko minsan ang mga dialouge, "You can't understand me, look into my heart... ". Sa totoo lang, tama nga si Sir, may pagbabago nga. Pero hindi madali sa simula dahil iba nga ito sa nakasanayan ko. Pink...Fili...Philippines...tree.. three...Pi...Finish...amazing...Thank you.

Mahigit isang taon na ako sa Call Center, pero janitor pa rin. Malaki naman ang tulong sa akin ng indirect training sa english. Hinihintay ko pa rin ang pagkakataon ni Sir Jun na mag-interbyu sa akin muli. Pero pinapaasa niya lang ba ako o ginu-good time. Ayaw ko na ata umasa. I need to say goodbye to this dream

Nagulat na lang ako isang araw nang sa halip na DVD ay isang sulat ang inabot sa akin ni Sir Jun. Akala ko termination paper. Huwag naman, wala naman akong ginawang masama sa pananatili ko...teka... English Course ....tama ba ang basa ko? 1 week ... with allowance.. Muy Saliente!

At alam niyo na ata ang susunod pero ikukuwento ko na rin. Matapos ang isang linggong training pinasubok ako muli sa application at sa interbyu. Kinabahan ako uli, parang mauulit lang ang nakaraan. Hindi pa ata ako handa... bumabalik mule ang nakaraan kong gawain...Filippines...tree tausand...thenk u... ngunit hindi ko pa nabuksan ang aking bibig... at naalala ko ang DVD na napanood ko, nawala ang kaba ko, napa-sigh ako at nag simula sa pag-introduce sa aking sarili. "Hi, my name is Rizalino Saliente, you could call me Rizal for short.." at matapos nun ika nga, the rest is history..

Nais Kong Maging Hapon

Nais kong maging Hapon
Isang hapong ‘di marunong mag- Filipino
Hapon na hindi alam ang Pilipinas
Nihonjin sa puso at diwa

Babad sa teknolohiya ng Akihabara
Maging ninja, Maglaro ng Shougi
O magtsaa sa bundok Fuji
Isang aktibong deboto ng Shinto

Maglaro ng yelo sa Sapporo
Sumakay ng Shinkansen Araw-araw
Mabakasyon sa Naha sa tag-init
Maging samurai at mag-hara kiri

O di kaya ay gumawa ng manga
Anime, Hentai at Sentai
Magsulat ng Kanji
Katakana, at Hiragana

Magbilang ng Tenki, Gatsu at Jikan
Magbilang ng Yen at sen
Magbabad sa mga onsen
Manood ng No at Kabuki

Bumati ng Konichiwa
Magpaalam ng Sayoonara
Kumain ng Ramen at Takoyaki
Yakisoba at Shushi

Mamasyal sa Okinawa
Sa Lungsod ng Nagasaki at Nara
Magdrive ng Honda at Toyota
Sa mga lansangan ng Shibuya

Ngunit bakit kailangan kong maging hapon?
Upang masayang buhay ay magkaroon
Mangibang bansa para makisama
At mabuhay upang lunukin ang kanilang kultura

Pinoy na nga ako noong isinilang
Ngunit kaunlara’y sa ibang bayan ay nakita
Na nais ko rin tuklasin at maranasan
Ang kanilang mga bagay na sa aki’y nagpahanga

Hindi ko lang nais maging hapon
Maging Kano ay ninais ko na rin
Malay, Intsik, Thai, at Europeo
Lahat na ng lahi, wag lang Pilipino

Bakit di ko ba mahal ang bayan ko?
Dahil wala ba dito ang hinahanap ko?
O hindi sapat ang mayroon dito?
Sa tingin ko, ang mata ko’y bulag

Sanay na kasi ako sa mabigat na trapik,
Pandesal, itlog at dyaryo
Sa dumadaan na puto at taho
At sa mga tao nagtratrabaho

Sawa na yata ako sa ating mga tanawin
Na bundok, dagat at buhangin
Sa mga bagyo na may kakatuwang pangngalan
At sa Lupang HInirang na aking kakantahin

Ngunit nais ko palang maging pinoy muli
Kumain ng Balot at sumakay ng Jeep
Makipagbalagtasan, Makipagtsimisan
Magtext ng walang hangan

Balikan ang Boracay, Palawan at Cebu
Lumamon ng pulutan at tumunga ng beer
Makipatintero, Mag-arnis at escrima
Bumati ng Mabuhay at Kamusta

Akala ko na ang pinoy ay bunga lang
Ng pinaghalong kastila, kano at hapon
Lagyan ng ibang sahog
Hayan! Pilipino ang tawag diyan

Yun pala nasilaw lang talaga ako
Sa kinang at ganda ng bansa nila
Tama nga ang mga siinabi nila
“Kay tagal mong nawala, babalik ka rin”

Yun pala ang pinoy, sa una’y bansa’y itatakwil
Pero kinalaunan matututo itong mahalin
Nais ko pa rin na maging Hapon
Pero higit na nais kong maging Pilipino

Blah Blah Blogs! -praktis edition-

Hay naku, nais ko na talagang magkaroon ng sarili kong laptop, kahit PDA man lang para maisulat yung mga nasaisip ko saaraw-araw. napapansin ko na tila nadadala lang ng hangin yung mga iniisip kong mgaideya at kwento na nais kong maisulat. inusumpong nga ako ng sakit ng mga manunulat, ang pagnanais sumulat ng wala sa oras at lugar. Isa pa, hindi ko pa naman ito ang pangunahing pinagkakakitaan ko, hobby pa lang ika nga. Pero ayon nga sa isang fan ni Jessica Zafra, (translate ko lang sa tagalog, nakaka-nosebleed kasi) Kung ang pagsusulat ang hanapbuhay mo, kailangan mong gawin ito dahil sa mayroong deadline. Pero kung gusto mo lang ang magsulat, bihira na ang magkaroon ng isang inspirasyon upang makasulat ka ng minsan sa loob ng isang buwan.
Actually nakakafustrate talaga ang ganung kalagayan, pero sabi ko nga, sakit nga ito, may lunas ngunit maaring bumalik pa rin. Dapat nga ay natatapos ko na ang kalahati ng libro ko pero tila wala akong oras para bigyan ito ng pansin. Maraming pag-eedit, proof reading at surveying pa ang ginagawa ng utak ko para mahikayat ang aking atensyon para sa pagsusulat. Sakit rin yata naming mga writer ang pag-eexpect sa ano ang magiging reaksyon ng tao sa gawa namin. Matutwa ba sila, o magagalit ba sila? Maihahtid ko ba ng tama yung nais kong iparating o baka ma-misinterpret pa nila. Tuloy sa huli, tenga pa rin. Heto na ang mga gagampa, sasaputan na yung gawa ko.
In fairness, mahirap talagang makakuha ng inspirasyon. Kung kailangan mo ng reference, kailangan mo pang mag-research, syempre. Pero minsan, ang experiences ko sa araw-araw ang nagiging inpirasyon ko. Kung mayroon man akong nais na italakay na hindi ko naranasan, nakikinig ako sa kwento ng ibang tao, pero sinisigurado ko na totoo naman ito at hindi kathang isip lang nila. Kung gayunman, sana sila na lang ang naging writer.
Mayroon pa pala akong hindi pa nararanasan, ang matangihan ng publisher. Kasi nga bago pa lang at wala pa akong compilation na maaring ilimbag, eh wala nga akong alam na pulisher, maliban na lang sa multiply ay blogspot, free zone. Pero kung umabot na ako sa ganung level, OK lang sa akin na matangihan sa una, ika nga nila, try and try util you die. Parang sasabak lang ako sa rebulusyon ng Katipunan.
Natutuwa ako sa mga taong may naisulat na libro, kahit na ung binebenta sa bangketa na "abakada" book, astig kasi dahil naisulat mo ito sa papel at marami ang gumagamit nito. Yun nga lang nanatili ba sa kanila? Mas natutuwa ako sa mga libro na mayroong magandang kwento at pilosopiya ng ekpresyon ng damdamin nila, liberal ika nga. Pero minsan na tuturn-off ako sa mga librong masyadong minamarket tulad ng Harry Potter at Da Vinci Code, na bumenta dahil sa kontrobersiya at hindi sa laman, minsan ginagawa pang pelikula pero kulang sa orihinal na libro. Hindi naman sa ayaw ko sa kanila, pero parang nahaharangan na kasi yung ibang libro na maganda rin ngunit hindi masyadong napakilala.
Moving on, wala na pala akong oras para mag blah blah blog. Kainis no? nambibitin pa ako pero hindi ko makakalaban ang oras, kailangang sumunod... next taym pramis
Sige...

Si Rizal sa Call Center part 2.3

Part 2.3

Natapos na ang interbyu. Tulad ng dati, lagpak. Ang sabi nila sa akin marami daw akong dapat pagbutihin at ayusin,tulad ng pagbigkas ko, halata daw na bisayan aksent ko. Pati daw grammar ko, mailito daw ang kustomer. At isa pa daw ang sagot ko sa ilan tanong ay sabog sabog. Sus Ginuo! Ano ba yang pamantayan nila! Hindi naman ako perpektong tao! Bakit ba kailangan ng ganung mga pamantayan, eh sasagot kalamangng tawag, di ba? Kung may pera lang kami, sana ay nag-aaral pa ako hangang ngayon. Pero hindi eh, mahirap lang kami, ito ang katotohanan.

At bakit ba dito (Call Center)? Kasi "sabi" sa akin ito ang usong trabaho at hindi na kailangan na makatapos ka ng kulehiyo. Di naman ako mapili sa trabaho, lalo na kailangan namin ng pera. Kung iniisip niyo kungbait ayaw ko ng service krew sa fastfood ay dahil nabaon kami sa utang sa pagbabayad ng nawalang pera sa kahera na duda ko yung manigir ko ang kumuha. Dahil dito, hindi ko na napagpatuloy ang kurso kong narsing. Naisip ko ring mag-care giver, pero wala na kaming pera para sa pagte-training ko at placement fee. Sabi ng mga kaibigan ko na pumasok na lamang dito kasi, yun nga. Tapos di ko na kailangan na umalis ng bansa. Makakahalubilo daw ako ng mga mayayaman ay sosyal na tao, yun nga lang hindi rin ako ganun. Sabi rin nila na kapag nakapasok ako dito, matututo ako sa kultura ng mga Amerikano. Kaya nga nung mga unang araw ng pag-aaplay ko ay bumili pa si Nanay ng mga DVD na Inglis para matuto daw ako, kaso nga lang hindi ako natuto, dumugo lang ang ilong ko.

Parehong bisaya ang mga magulang ko. Kapwa taga Cebu, na lumuwas ng Maynila upang makipagsapalaran. Hindi kami pinalaki sa pagsaslita ng Inglis kundi bisaya. At ano ba ang makukuha namin kapag nagsasalita kami nun, wala di ba?

Hirap pa rin ako makaintindi lalo na kapag Inglis ang usapan. At batid ko na hindi talaga ako matuto kapag wala akong kausap ng diretsong Inglis? Magulang ko? Mga Kapatid ko? Kaibigan? Maging gf ko nga hindi ko kinakausap ng Inglis, sa tixt lang siguro..
Pero ang mahalaga ay ang makakuha ako ng anumang trabaho, 'wag lang yun nabangit ko. Malapit na kaming putulan ng kuryinte at tubig. Maging an g renta sa bahay ay pinagbantaan na kami na umalis kaagad kung hindi kami makakbayad.

Kung pwede lang magmakaawa, sana ginawa ko na sa interbyu, matangap lamang ako. Pero wala talaga akong magawa kundi ang magbuntong-hiniga. At magdasal na sana ay may milagrong magyari sa akin, makapulot man ng limpak na salapi, o tumama sa lotto.

Isang araw habang patungo ako sa department store ng isang mall upang maghanap ng trabaho, ito man ay maging saleman o tindero, Ok lang sa akin. malayo pa lamang ay nagdadasal na ko na mayroong bakante sa kanilang bulletin board. Ngunit habang palapet na ako sa department store ay mayroon akong nakitang pamelyar na mukha. Tila naklala ko na siya noon, pero di ko maalala. Teka... Oo nga! Siya yung nag-interbyu sa akn noong isang araw sa isang call center na malapit lamang. Nang makita niya ako, kaagad niya akong nakilala, di ko alam kung bakit sa lahat ng mga taong tinatanong niya nalala niya ako.

"O, musta? di ba ikaw yung nag apply ka sa amin noong isang araw di ba? Nakahanap ka na ba ng trabaho?" sa kanyangpagbigkas ng Tagalog natuwa ako at hindi ako duduguin sa pagsagot sa Inglis. "Di pa po eh. Eto nga po eh, naghahanap po ako ng dito sa mall, nagbabakasakali na may trabaho akong makuha dito" may pakiramdam akong sana ay matulungan niya ako sa pag-bukas muli ng kaso ko sa kanila. "Talaga?, well di kta matutulungan dahil hindi ka nga pumasa sa interview namain" sa pagbangt niya nito, gumuo na ang panibagong pag-asa ko ngunit may humabol na pasalta, " Pero kung gusto mo talaga ng trabaho, marami kaming kailangan sa maintainace namin... dun sigurado matutulungan kita, yun ay kung hindi ka mapili...

"TRABAHO?"... napaisip ako kaagad... deal or no deal? Tila nagbago ang kapalaran ko, nilalapitan na ako ng pagkakataon, magulo ang isip ko, hindi ko alam kung sasagot ako agad o mag-iisip ng matagal. "OK lang po hindi naman po ako mapili"


itutuloy...

EmO TaLeS!

I was just wondering
when this subculture emerged
that is an oxymonron in the making
but today's biggest trend

mistakenly identified
as goth, trashers and punk
Yeah, they for love black
but, they aren't the only ones

Emo... this perfectly fits it
Emotion is the key
personality is the attitude
regrets is it fuel

Man evolves
Emo revolves
we think of others rarely
they think of themselves deeply

They come in forms
yet looks like in uniform
all are in the same mood
to be lonely, but still be good

Yes they do cry a lot
even with reasons far too simple to bear
yes they also smile
but each has a subliminal lonliness

They write letters
Post Pictures
Like us... yet there is a difference
and it is very contagous

Suicide, always on their suggestions
Self-Infliction, an act of purging
Mourning, a ritual of renewal
Sobbing, the first requirement


Some appreciate them
Some depreciate them
Some hate them very much
Some love them very much

I could say I'm not one
I would say that they are not bad
I've sholdn't be wasting my time with this
but I can say I'm interested.

Emo or Not
That is the question...
But when you see them
they provide the solutions

Go forth, Spead your love, but please not the virus

You are an Emo?
make one deal